Ks. Wacław Szuniewicz CM urodził się 28 grudnia 1892 w Głębokiem w ówczesnej guberni wileńskiej – polski misjonarz ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo, lekarz okulista i pediatra.

Wywodził się ze szlacheckiej rodziny Szuniewiczów, od XVI wieku licznie osiadłej na terenach pomiędzy Wilnem a Połockiem. Był siódmym, najmłodszym dzieckiem rzemieślnika Romualda Szuniewicza i Pauliny z Cybulskich. Wychowywał się w rodzinie, w której żywe były wspomnienia powstania styczniowego. Wielu jego krewnych utraciło majątki i zostało zesłanych na Syberię. Wśród nich był stryj Alojzy Szuniewicz. W 1898 roku rodzina Romualda opuściła powiat dziśnieński i zamieszkała w Smoleńsku. Tam Wacław ukończył gimnazjum. Na wyższe studia udał się do Moskwy, gdzie w roku 1917 otrzymał dyplom lekarza. Niedługo potem został wcielony do armii carskiej. Służył na froncie mińskim. Przez krótki czas był lekarzem w szpitalu Czerwonego Krzyża w Smoleńsku a później w szpitalu publicznym w Woroneżu. Po zakończeniu I wojny światowej wrócił do odrodzonej Polski. W latach 1922-1926 pracował w Klinice Pediatrii Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. Początkowo jako młodszy asystent (1922-24) a od 1924/25 jako asystent starszy i nadetatowy.

Kariera uniwersytecka dr Szuniewicza nie trwała długo. 23 kwietnia 1927 wstąpił w Krakowie do Zgromadzenia Księży Misjonarzy. Święcenia kapłańskie przyjął 8 września 1930 roku i jeszcze w tym samym roku wyjechał do Chin. Pracę zaczął od małego, 19-łóżkowego szpitala w Xingtai. Po paru latach powiększył ten szpital do 100 miejsc i otworzył kolejnych 18 przychodni położonych 30-70 kilometrów od Xingtai. Systematycznie kontrolował podległe mu jednostki, jeżdżąc na rowerze od jednej przychodni do drugiej. Cała ta organizacja pozwalała doktorowi przeprowadzać 35 operacji okulistycznych dziennie. Wśród nich było 800 operacji zaćmy rocznie. W 1934 roku, we wszystkich podległych placówkach, udzielono ponad 154 tys. porad i zabiegów okulistycznych. Lekarstwa dla szpitala dosyłano w dużej mierze z Poznania, gdzie Centrala Misyjna współpracowała z prof. Adamem Wrzoskiem z Uniwersytetu Poznańskiego. W dowód uznania ks. Szuniewicz został mianowany dyrektorem generalnym wszystkich szpitali katolickich w północnych Chinach. Sława polskiego lekarza-misjonarza rozeszła się po całych Chinach. Szpital w Xingtai stał się celem pielgrzymek osób chorych z najodleglejszych miejscowości. Przybywali tu także chińscy lekarze okuliści, aby pod kierunkiem Szuniewicza dokształcić się i nabrać doświadczenia. Nazywano go Xuan Weiren (宣尉仁) – “człowiek ze srebrną brodą”. Jego działalność nie ograniczała się tylko do okolic Xingtai. W 1938 roku wyjechał do Pekinu, gdzie w trzy miesiące uruchomił oddział okulistyczny w Szpitalu Głównym na Uniwersytecie Katolickim. Od grudnia 1946 do lutego 1949 roku pracował we Francuskim Prowincjonalnym Szpitalu Sióstr Miłosierdzia w Tiencinie. Później przeniósł się do Francuskiego Szpitala w Pekinie. Następnie pracował jednocześnie w dwóch szpitalach w Szanghaju. Po dojściu komunistów do władzy misja ks. Szuniewicza została zamknięta. Zdecydował się wyjechać do Ameryki. W USA początkowo mieszkał u polskich kapłanów w Derby, potem przeniósł się do New Haven w stanie Connecticut, gdzie mieści się Uniwersytet Yale. Na tym Uniwersytecie przeprowadzał doświadczenia a także prowadził wykłady na temat swojej pracy w Chinach. Cały czas powtarzał, że praca naukowa jest tylko dodatkiem do pracy duszpasterskiej. W listopadzie 1951 roku otrzymał wizę do Brazylii, dokąd przyjechał już w pod koniec stycznia 1952 roku. Najpierw przez kilka lat pracował w Mafra, potem przeniósł się do Irati. W tamtejszym kościele św. Michała służył wiernym przez ostatnie 7 lat życia. Wciąż był aktywny jako okulista. Znał biegle siedem języków. Oprócz polskiego: rosyjski, łacinę, chiński, angielski, francuski i portugalski. Nigdy nie zapomniał o swoich polskich korzeniach. W jednym ze swoich listów pisał: „moja ojczyzna Polska pozostanie opiekunką mojej duszy, poglądów i języka”. Zmarł w Irati 16 października 1963 roku. Tam też został pochowany.

Ks. dr W. Szuniewicz był prekursorem chirurgicznego leczenia astygmatyzmu rogówkowego. Badania nad tą metodą rozpoczął w Chinach, zintensyfikował je na Uniwersytecie Yale, a część z nich kontynuował także w Mafra. Rękopisy zawierające wyniki jego badań zostały przekazane do publikacji w styczniu 1952 i we wrześniu 1954 roku. Żaden z nich nie został wydany. Badania ks. Szuniewicza zostały utrwalone dzięki doktorowi Rocko M. Fasanelli z New Haven. Pracę autorstwa dr Szuniewicza i dr Fasanelli wydano w 1981 roku. Pół roku później, w Yale, ukazała się inna praca na temat chirurgii refrakcyjnej autorstwa dr Fasanelli. Zawiera ona podsumowanie pracy naukowej dr Szuniewicza. Jego badania zostały niezależnie powtórzone i potwierdzone w Europie w 1976 roku. Wspomnienia dr Fasanelli zostały opublikowane w książce poświęconej ks. Szuniewiczowi. W dniu pogrzebu zebrani w Kurytybie posłowie uczcili jego pamięć wspomnieniem zapisanym w aktach zgromadzenia plenarnego. W uznaniu zasług ks. dr Wacława Szuniewicza w 1968 roku Rada miejska w Irati nazwała jego imieniem jedną z ulic i szkołę w Villa Rio Bonito (Grupo de Padro Venceslau Szuniewicz).