POLSCY MĘCZENNICY Z OKRESU II WOJNY ŚWIATOWEJ

W okresie II wojny światowej wraz z całym narodem polskim cierpieli księża ze Zgromadzenia Misji. Niektórzy z nich oddali życie w obronie wiary i wolności Kościoła. Jedenastu z nich zostało włączonych do grupy męczenników – sług Bożych. Obecnie trwa ich proces beatyfikacyjny.

Ks. Józef Florko

(1915-1945)

Urodził się w 1915 r. nieopodal Lwowa. Do zgromadzenia wstąpił w 1931, a w 1939 otrzymał święcenia kapłańskie. W 1943 r. przybył do kościoła Św. Krzyża w Warszawie, gdzie dał się poznać jako gorliwy kapłan i misjonarz. Po aresztowaniu 7 lutego 1944 r. był więziony na Pawiaku w Warszawie, a następnie w obozach koncentracyjnych w: Gross-Rosen, Dorze, Mittelbau i Bergen-Belsen. Zginął podczas ewakuacji obozu. Odznaczał się umiłowaniem kapłaństwa, duchem wiary i głębokiej modlitwy. Podczas pobytu w szpitalu obozowym na znak solidarności z innymi cierpiącymi nie ujawniał swego kapłaństwa, aby nie korzystać z przywilejów zapewnianych przez życzliwego lekarza.

Ks. Hieronim Gintrowski

(1878-1939)
Urodził się w 1878 r. w Czempiniu w powiecie kościańskim. Do zgromadzenia wstąpił w 1898 r. Po święceniach kapłańskich w 1905 r. spełniał posługę kapelana w szpitalu Św. Łazarza w Krakowie oraz troszczył się o archiwum zgromadzenia. Później pracował w parafiach w Tarnowie, w Białym Kamieniu i w Bydgoszczy. Wszędzie miał opinię gorliwego spowiednika. Aresztowany 15 września 1939 r. był poddawany torturom, które znosił z prawdziwie kapłańskim spokojem ducha. Wraz z grupą innych więźniów wywieziono go do lasu i tam 1 listopada 1939 r. zamordowano.

Ks. Michał Jachimczak

(1908-1941)
Urodził się w 1908 r. koło Krakowa. Do zgromadzenia wstąpił w dziewiętnastym roku życia. Po święceniach kapłańskich w 1935 r. spełniał posługę kapelana szpitala i równocześnie studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Aresztowano go 15 lipca 1940 r. Podczas przesłuchań w areszcie na Montelupich był poddawany rozlicznym torturom. Następnie przebywał w obozach koncentracyjnych w Auschwitz i w Dachau. Pod wpływem doznanych cierpień i głodowego odżywiania ciężko zachorował. Umieszczony w obozowym szpitalu został zabity śmiertelnym zastrzykiem 30 stycznia 1941 r.

Ks. Jan Jędrychowski

(1899-1942)
Urodził się w 1899 r. w Słomnikach w powiecie miechowskim. Do zgromadzenia wstąpił w 1919 r. Poświęceniach kapłańskich w 1926 r. pracował w Milatynie Nowym, a następnie zamieszkał w domu kleparskim i był kapelanem w Domu Opieki Społecznej im. Helclów w Krakowie.
Aresztowany 15 lipca 1940 r., został osadzony w areszcie na Montelupich i poddany męczącym przesłuchaniom. Wywieziono go do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, a następnie w Dachau. Odznaczał się duchem modlitwy i całkowitego zawierzenia Bożej opatrzności. Mimo zagrożenia dodatkowymi prześladowaniami gorliwie spełniał posługi kapłańskie. Włączono go do tzw. „transportu inwalidów” i 6 maja 1942 r. uśmiercono w komorze gazowej.

Ks. Norbert Kompalla

(1907-1942)

Urodził się w 1907 r. koło Świętochłowic. W siedemnastym roku życia wstąpił do zgromadzenia. Po święceniach kapłańskich w 1931 r. kontynuował studia w Rzymie zakończone doktoratem z prawa kanonicznego. Po powrocie zamieszkał w domu kleparskim i był dyrektorem kleryków misjonarskich oraz kapelanem schroniska dla bezdomnych im. Brata Alberta. Był nieobecny w domu podczas aresztowania innych księży w dniu 15 lipca 1940 r. Po powrocie poradzono mu, aby zgłosił się na posterunku gestapo dla zaoszczędzenia represji innym mieszkańcom domu. Został wtedy uwięziony w areszcie na Montelupich.

Po przesłuchaniach połączonych z torturami, 30 sierpnia przewieziono go wraz z księżmi M. Jachimczakiem i J. Jędrychowskim do obozu Auschwitz, a następnie w Dachau. Przeżyte cierpienia całkowicie wyniszczył jego organizm. Jako niezdolnego do pracy umieszczono go w tzw. bloku inwalidów i 1 grudnia 1942 r. uśmiercono w komorze gazowej.

Ks. Adam Małuszyński

(1898-1945)
Urodził się w 1898 r. koło Lwowa. Do zgromadzenia wstąpił w trzydziestym drugim roku życia. Po święceniach kapłańskich 1936 r. pełnił funkcję kapelana więzienia Świętego Michała w Krakowie. Od początku okupacji coraz bardziej ograniczano mu dostęp do więźniów. Odmówił żądaniu hitlerowców, by odprawił katolicki pogrzeb zmarłemu strażnikowi, całkowicie obojętnemu religijnie, który ponadto znęcał się nad więźniami. Naraził się przez to na szykany i represje, a w końcu, 20 listopada 1943 r., na uwięzienie w areszcie na Montelupich. Wywieziono go najpierw do obozu Auschwitz, a następnie do Buchenwaldu i Mittelbau. Zginął w czasie ewakuacji obozu 31 stycznia 1945 r.

Ks. Józef Słupina

(1880-1940)
Urodzony w 1880 r. w Hucie Królewskiej na Śląsku, do zgromadzenia wstąpił w 1898 r. Po święceniach kapłańskich w 1906 r. zamieszkał w Domu Kleparskim, gdzie powierzono mu troskę o duszpasterstwo w kościele oraz funkcje kapelana więzienia i szpitala. Był ponadto gorliwym dyrektorem Stowarzyszenia Dzieci Maryi, a także wyjeżdżał na misje i rekolekcje parafialne. Wraz z innymi księżmi został aresztowany i osadzony w areszcie na Montelupich. Osłabiony przesłuchaniami połączonymi z torturami, zupełnie stracił siły. Przewieziony do obozu Auschwitz w sutannie i z różańcem w ręku wzbudził taką nienawiść esesmana, że ten zakatował go na śmierć w dniu przybycia 30 sierpnia 1940 r.

Ks. Piotr Szarek

(1908-1939)
Urodził się w 1908 r. w Złotnikach w powiecie kieleckim. Do zgromadzenia wstąpił w 1926 r. i po ośmiu latach otrzymał święcenia kapłańskie. Od 1935 r. pracował jako wikariusz w Bydgoszczy. Dał się poznać jako gorliwy duszpasterz i opiekun dzieci. W ramach represji po tzw. „krwawej niedzieli” został wraz z ks. Stanisławem Wiorkiem schwytany przez hitlerowskich oprawców w łapance ulicznej i razem z liczną grupą Polaków rozstrzelany na Starym Rynku. Według świadków, przed śmiercią udzielał namaszczenia chorych najbliższym osobom, które potem wraz z nim zginęły.

Ks. Jan Wagner

(1892-1939)
Urodzony w 1892 r. koło Pszczyny, w osiemnastym roku życia wstąpił do zgromadzenia i 22 czerwca 1919 r. przyjął święcenia kapłańskie. Od 15 listopada 1937 r. był proboszczem w Bydgoszczy. Tu aresztowano go 8 października 1939 r. Osadzony w więzieniu, był poddawany rozlicznym torturom. Miał jednak dość sił, aby podtrzymywać na duchu współwięźniów. Oprawcy szczególnie znęcali się nad księżmi. Zachęcano go, aby zataił swoje kapłaństwo, ale nie uległ tym namowom. Razem z innymi więźniami zamordowano go w lesie k. Bydgoszczy 1 listopada 1939 r.

Ks. Leon Więckiewicz

(1914-1944)
Urodził się w 1914 r. w Petersburgu. Do zgromadzenia wstąpił w 1932 r. i po siedmiu latach otrzymał święcenia kapłańskie w Krakowie. Skierowany do pracy duszpasterskiej w parafii Św. Krzyża w Warszawie był tak gorliwym spowiednikiem, że nazywano go „apostołem konfesjonału”. W dniu 2 grudnia 1943 r. był świadkiem rozstrzelania schwytanych podczas ulicznej łapanki. Udzielał im rozgrzeszenia. Z tego powodu aresztowano go i umieszczono w więzieniu na Pawiaku, a następnie przewieziono do obozu w Gross-Rosen. Odznaczał się heroiczną troską o współwięźniów. Wyręczał ich w najcięższych pracach i w ten sposób ratował przed niechybną śmiercią. Osłabiony trudami i chorobą zmarł 4 sierpnia 1944 r.

Ks. Stanisław Wiorek

(1912-1939)
Urodził się 12 grudnia 1912 r. w Boltrop w Westfalii. Do zgromadzenia wstąpił w 1930 r. Po ukończeniu seminarium kontynuował studia w Rzymie. Święcenia kapłańskie otrzymał 11 września 1938 r. w Krakowie. W przerwie wakacyjnej 1939 r. pomagał w duszpasterstwie w Bydgoszczy. Tutaj zgodnie z rozporządzeniem władz okupacyjnych poszedł do urzędu, aby się zameldować. W drodze aresztowano go podczas łapanki ulicznej w ramach represji po tzw. „krwawej niedzieli” i wraz z grupą dwudziestu pięciu innych osób rozstrzelano na Starym Rynku.