Ks. Hieronim Feicht CM urodził się 20 IX 1894 r. w Mogilnie na Kujawach. Był synem Stanisława, z zawodu murarza, i Martyny Michalskiej. Najpierw uczył się w Mogilnie, a następnie od 1904 r. w misjonarskim małym seminarium w Krakowie na Nowej Wsi. Do Zgromadzenia wstapił w 1909 r. Jednak w roku następnym, ze względu na stan zdrowia, musiał przerwać naukę i wziąć roczny urlop, który spędził w domu rodzinnym. Śluby złożył 1 XI 1912 r. Filozofię i teologię studiował w Instytucie Teologicznym w Krakowie na Stradomiu. Równocześnie uczył się gry na fortepianie i organach u B. Wallek-Walewskiego. Święcenia kapłańskie przyjał 24 VI 1917 r. z rak bpa Adama Stefana Sapiehy.
Po święceniach pracował jako prefekt w Małym Seminarium Arcybiskupim we Lwowie i tam od 1919 r. studiował w konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego. W latach 1922-1925 odbył studia muzykologiczne pod kierunkiem prof. A. Chybńskiego na Uniwersytecie Jana Kazimierza, uzyskując stopień doktora filozofii. Specjalizował się w badaniach nad staropolska twórczością muzyczną. W roku akademickim 1925-1926 był starszym asystentem przy katedrze muzykologii tegoż uniwersytetu a równocześnie prowadził wykłady z chorału gregoriańskiego na Wydziale Teologicznym. Swoją wiedzę z zakresu tej specjalności pogłębiał jeszcze na studiach we Fryburgu w 1927/28 r. pod kierunkiem P. Wagnera. W latach 1918 – 1930 oraz od 1935 r. do wybuchu II wojny światowej uczył historii Kościoła i patrologii w Instytucie Teologicznym w Krakowie na Stradomiu. Równocześnie prowadził klasę teorii w konserwatorium w Krakowie. W latach 1930-1932 był profesorem w Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Od 1932 do 1934 r. zarządzał misjonarską parafią św. Wincentego a Paulo w Bydgoszczy, zastępował wówczas superiora domu i był dyrektorem przeniesionego tam z Wilna małego seminarium. W 1935 r. przez klika miesięcy pracował jako wikariusz w Łyskowie na terenie archidiecezji wileńskiej. Lata okupacji spędził w parafii Olcza koło Zakopanego, gdzie pomagał w pracy duszpasterskiej.
W 1946 r. Feicht habilitował się z muzykologii na Uniwersytecie Poznańskim. W tym samym roku, od marca do końca października, pełnił obowiązki proboszcza parafii św. Anny we Wrocławiu na Oporowie. Również od 1946 r. prowadził zajęcia w Zakładzie Muzykologii Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1948 r. zorganizował Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną we Wrocławiu i był jej rektorem do 1951 r. W tym okresie przejściowo uczył również śpiewu kościelnego we wrocławskim seminarium duchownym. Od 1951 r. Feicht był związany z Uniwersytetem Wrocławskim, na którym prowadził wykłady i seminaria z historii muzyki polskiej, a od 1958 r. kierował katedrą historii muzyki. W 1954 r. został profesorem nadzwyczajnym tej uczelni, w 1958 objął funkcję kierownika katedry historii muzyki polskiej, a od 1961 r. był profesorem zwyczajnym. Przez pewien czas (1952-1954) prowadził również wykłady i seminaria na Uniwersytecie Poznańskim. Od 1956 r. dojeżdżał z Warszawy na Katolicki Uniwersytet Lubelski, na którym zorganizował lnstytut Muzykologii Kościelnej przy Wydziale Teologicznym.
Większość kompozycji Feichta była przeznaczona na użytek kościelny. Uzyskane parokrotnie nagrody, ogłaszanie drukiem jego utworów oraz fakt, że w latach 1955/56 powierzono mu funkcję wiceprezesa Związku Kompozytorów Polskich świadczą dobitnie, że cieszył się autorytetem nie tylko zasłużonego badacza dziejów polskiej kultury muzycznej, ale i jej współtwórcy. Był aktywny również na form krajowego i międzynarodowego ruchu muzykologicznego. Wygłaszał referaty na kongresach międzynarodowych: w Wiedniu (1956), w Warszawie (1960), w Lüdenscheid – NRF (1962), W Salzburgu (1964), brał udział w sesjach organizowanych przez PAN: Odrodzenia (1953), Pomorskiej (1958). Aktywnie uczestniczył w IX Powszechnym Zjeździe Historyków Polskich (1964), przewodniczył regularnie corocznym sesjom naukowym Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego. Był członkiem Rady Naukowej Towarzystwa im. Fryderyka Chopina, Komitetu Historii i Teorii Sztuki PAN, Podkomisji dla Spraw Muzyki Kościelnej przy Episkopacie Polskim oraz towarzystw naukowych, jak np. Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk czy Towarzystwo Naukowe KUL.
Pod koniec życia zaczął pisać pamiętniki. Zmarł na raka w dniu 31 III 1967 r. w Warszawie i tam został pochowany w grobowcu Księży Misjonarzy na Powązkach.
