Sieńko Ludwik CM (1912-1985) misjonarz ludowy, ojciec duchowny w seminarium gorzowskim, charyzmatyczny duszpasterz w Bydgoszczy, wieloletni proboszcz i superior, “sól ziemi i światło prowincji”.
Urodził się 15 I 1912 r. w Więcławicach koło Miechowa w diecezji krakowskiej. Do szkoły podstawowej uczęszczał w miejscowości rodzinnej a od roku 1924 uczył się w Małym Seminarium Księży Misjonarzy w Krakowie. W dniu 28 X 1932 r. został przyjęty do Zgromadzenia w Wilnie, śluby misjonarskie złożył tamże 2 II 1935 r. Filozofię i teologię studiował w Instytucie Teologicznym w Krakowie na Stradomiu (1936-1941). Święcenia kapłańskie przyjął w dniu 1 maja 1941 r. z rąk krakowskiego biskupa pomocniczego Stanisława Rosponda.
Od stycznia 1942 r. do lipca tegoż roku był wikariuszem i katechetą w Jezierzanach w diecezji lwowskiej. Przez następne cztery lata pełnił podobne obowiązki duszpasterskie w Milatynie Nowym koło Lwowa. W maju 1946 r. zamieszkał w domu Księży Misjonarzy w Tarnowie a w listopadzie tegoż roku przeniósł się do Krakowa na Stradom, z nominacja do pracy w nowoutworzonej grupie misyjnej pod kierunkiem ks. Franciszka Matelskiego. Działalność grupy w powojennych warunkach społecznych i duszpasterskich była niezwykle intensywna, obejmowała niemal wszystkie diecezje, odsłoniła równocześnie wiele przymiotów ludzkich i talentów misjonarskich Ludwika Sieńki.
Kiedy w 1952 r. otwarto Wyższe Seminarium Duchowne (Wydział Filozoficzny) dla diecezji Gorzowskiej w Gościkowie-Paradyżu a jego zarząd powierzono Zgromadzeniu, wizytator J. Kryska skierował tam Sieńkę, by podjął misję ojca duchownego. Pełnił ją przez siedem lat w Paradyżu a przez następne dwa lata (1959-1961) w Gorzowie Wielkopolskim (Wydział Teologiczny). Pozostawił wśród wychowanków seminarium wspomnienie wychowawcy – przewodnika kompetentnego, przyjaznego młodym, gorliwego i ofiarnego. Z niektórymi spośród wychowanków utrzymywał kontakty do końca życia, a oni go odwiedzali.
W 1961 r. został skierowany do seminarium diecezjalnego w Gdańsku-Oliwie, z nominacją na wykładowcę teologii duszpasterskiej, homiletyki i etyki społecznej. Jednak w 1962 r. zarząd prowincji poszukiwał duszpasterza i organizatora prac remontowo-budowlanych w parafii św. Wincentego a Paulo w Bydgoszczy. Wyzwanie było ogromne. Wizytator A. Usowicz skierował tam Sieńkę z nominacją na proboszcza 50-tysięcznej parafii oraz superiora domu (17 konfratrów). Pełnił tę funkcję przez osiemnaście lat (do 1980), a przez siedem ostatnich lat (od 1973) był także dziekanem dekanatu Bydgoszcz II. Okres pracy duszpasterskiej w Bydgoszczy ks. L. Sieńki to lata najintensywniejszych prac budowlanych wokół i we wnętrzu bazyliki. Większość z głównych elementów wystroju świątyni pochodzi właśnie z tego okresu. Ksiądz L. Sieńko, wrażliwy na piękno – był z zamiłowania poetą – pisał teksty pieśni, wierszy okolicznościowych, równocześnie tworzył utwory muzyczne własnej kompozycji. Spod jego pióra wyszła m.in. 5-głosowa Msza Święta polska, a także kantaty ku czci św. Wincentego a Paulo. Dom misjonarski był w tym czasie ośrodkiem promieniowania na prezbiterium bydgoskie. W okresie duszpasterzowania Sieńki wstąpiło do Zgromadzenia i pozostało w nim jako misjonarze około trzydziestu jego parafian-ministrantów. Zatrzymywał się tam wówczas w drodze z Warszawy do Gniezna i z powrotem ks. kardynał-prymas Stefan Wyszyński, utrzymując stale przyjazne relacje z Sieńką.
W 1980 r., po osiemnastu latach pracy w Bydgoszczy, z zaawansowaną chorobą krążenia, mając 68 lat życia przeniósł się do Warszawy i podjął pracę jako niestrudzony i poszukiwany spowiednik w kościele św. Krzyża.
Zmarł 25 IX 1985 r. Pogrzebowej mszy św. koncelebrowanej w dniu 27 IX przewodniczył kolega szkolny zmarłego – bp Albin Małysiak CM. Zmarłego przewieziono następnie do Bydgoszczy. W pogrzebie uczestniczyli biskupi: Jan Czerniak i Jan Nowak z Gniezna oraz bp Tadeusz Gocłowski CM z Gdańska, który wygłosił kazanie. Ciało zmarłego złożono w grobowcu Zgromadzenia na cmentarzu parafialnym na Bielawkach.
W dowód uznania za długoletnią pracę Rada Miasta Bydgoszczy, na wniosek parafian i mieszkańców miasta, w dniu 27 IX 1993 r. podjęła uchwałę nadającą imię ks. L. Sieńki ulicy łączącej rondo Ossolińskich z ulicą Ogińskiego. W tym samym roku w nawie bazyliki została wmurowana tablica pamiątkowa poświęcona długoletniemu proboszczowi.
