Józefina Nicoli urodziła się 22 listopada 1863 r. we Włoszech. Była piątym spośród dziesięciorga dzieci. Rodzice stwarzali miły rodzinny nastrój i troszczyli się o religijne wychowanie dzieci. Już jednak w młodości Józefina przeżyła dramat śmierci siostry Pauliny, a bardziej jeszcze brata Jana, którym opiekowała się podczas choroby. Uczyła się najpierw w szkole sióstr augustianek, a następnie w Pawii, gdzie uzyskała z wyróżnieniem dyplom nauczycielki.
Zamierzała poświęcić się nauczaniu ubogich dzieci. Za radą kierownika duchowego w 1883 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Pracowała przez trzy miesiące w Aleksandrii, następnie skierowano ją do Konserwatorium Opatrzności w Cagliari. Była to szkoła, w której uczyło się około dwustu dziewcząt. W tym domu w Wigilię Bożego Narodzenia 1889 r. złożyła pierwsze śluby.
W swej działalności w konserwatorium nie ograniczała się do sumiennego przygotowywania lekcji, ale pomagała uczennicom w przygotowaniu różnego rodzaju imprez. Oprócz zajęć szkolnych często przemierzała ulice Cagliari w poszukiwaniu młodzieży i dzieci, które nie mogły się uczyć, a często pozostawały na ulicy, bez domu i rodziny. Postarała się o pozwolenie organizowania dla nich nauki katechizmu i okazywała im wiele serca, aby nie czuły się osamotnione i niepotrzebne. W tym celu stworzyła stowarzyszenie nazwane Ludwiczkami.
W 1892 r. pojawiły się u niej pierwsze oznaki gruźlicy. Uczyła się żyć ze swoją chorobą. Otrzymała też wiadomości o śmierci ojca, a później siostry Italiny. Te doświadczenia umacniały ją w przekonaniu o kruchości ludzkiego życia. Powierzyła się Bożej opatrzności.
