BŁOGOSŁAWIONE SIOSTRY Z ARRAS

Maria Magdalena Fontaine urodziła się w 1723 r. we Francji. Do zgromadzenia została przyjęta w 1748 r.

Maria Teresa Lanel urodziła w 1745 r. również we Francji. Do sióstr miłosierdzia wstąpiła 21 lat później.

Teresa Magdalena Fantou urodziła w 1747 r. we Francji. Seminarium w Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia rozpoczęła w 1771 r. w Paryżu.

Joanna Gérard urodziła się w 1752 r. we Francji, a do zgromadzenia wstąpiła do w wieku 24 lat.

Jeszcze za życia św. Wincentego a Paulo siostry miłosierdzia podjęły pracę w Arras we Francji. Obsługiwały chorych w miejscowym szpitalu, prowadziły bezpłatną szkołę dla ubogich dziewcząt, rozdzielały żywność i odzienie oraz odwiedzały chorych w ich domach rodzinnych. Mieszkańcy miasta okazywali im wdzięczność i szacunek. Na początku rewolucji pozostawiono je w spokoju, pozwolono im pozostać w domu i spełniać posłannictwo.

Niebezpieczeństwo, jakie zagrażało siostrom było tym większe, że Arras było miastem rodzinnym Robespierre’a i że mieszkało tam wielu jego najbardziej zaufanych bojowników. W dniu 15 września 1793 r. przybyli do domu sióstr urzędnicy rewolucyjni. Przeprowadzili gruntowną rewizję we wszystkich pomieszczeniach. Ponieważ siostry odmówiły złożenia przysięgi, zakazano im spełniania wszelkich posług i jako podejrzane zamknięto w areszcie domowym. Po pewnym czasie przeniesiono je do prawdziwego więzienia.

Oskarżone fałszywie o przechowywanie ulotek antyrewolucyjnych zostały skazane na śmierć. W obawie przed wystąpieniami ludu, który stawał w ich obronie, pod osłoną nocy i z zachowaniem wszelkich środków ostrożności przeniesiono siostry do więzienia w Cambrai. W oczekiwaniu na wykonanie wyroku podtrzymywały na duchu innych uwięzionych. Siostra Maria Magdalena Fontanie mówiła wtedy:
Nie obawiajcie się. Nie umrzecie. My będziemy ostatnimi ofiarami.
Jeszcze za życia św. Wincentego a Paulo siostry miłosierdzia podjęły pracę w Arras we Francji. Obsługiwały chorych w miejscowym szpitalu, prowadziły bezpłatną szkołę dla ubogich dziewcząt, rozdzielały żywność i odzienie oraz odwiedzały chorych w ich domach rodzinnych. Mieszkańcy miasta okazywali im wdzięczność i szacunek. Na początku rewolucji pozostawiono je w spokoju, pozwolono im pozostać w domu i spełniać posłannictwo.

Niebezpieczeństwo, jakie zagrażało siostrom było tym większe, że Arras było miastem rodzinnym Robespierre’a i że mieszkało tam wielu jego najbardziej zaufanych bojowników. W dniu 15 września 1793 r. przybyli do domu sióstr urzędnicy rewolucyjni. Przeprowadzili gruntowną rewizję we wszystkich pomieszczeniach. Ponieważ siostry odmówiły złożenia przysięgi, zakazano im spełniania wszelkich posług i jako podejrzane zamknięto w areszcie domowym. Po pewnym czasie przeniesiono je do prawdziwego więzienia.

Oskarżone fałszywie o przechowywanie ulotek antyrewolucyjnych zostały skazane na śmierć. W obawie przed wystąpieniami ludu, który stawał w ich obronie, pod osłoną nocy i z zachowaniem wszelkich środków ostrożności przeniesiono siostry do więzienia w Cambrai. W oczekiwaniu na wykonanie wyroku podtrzymywały na duchu innych uwięzionych. Siostra Maria Magdalena Fontanie mówiła wtedy:
Nie obawiajcie się. Nie umrzecie. My będziemy ostatnimi ofiarami.
Ta zapowiedź spełniła się, bo po miesiącu upadł rząd Robespierre’a, a on sam, po nieudanej próbie samobójstwa, został stracony na gilotynie.
Tymczasem 26 czerwca 1794 r. cztery siostry wyprowadzono na miejsce straceń. Jeszcze w ostatniej chwili urzędnik trybunału rewolucyjnego proponował im złożenie przysięgi dla ratowania życia. Wszystkie jednak potwierdziły, że sumienie nie pozwala im na to i wolą ponieść śmierć. Gdy krępowano im ręce na plecach, okazało się, że każda w zaciśniętych dłoniach trzyma różaniec. Brutalnie odebrano im ten skarb i okręcono każdej wokół głowy. Można więc powiedzieć, że szły na śmierć z koronami na głowach na wzór dziewic z pierwszych wieków chrześcijaństwa, które na miejsce straceń prowadzono z wieńcami kwiatów.
Cztery siostry z Arras: Maria Magdalena Fontaine, Maria Teresa Lanel, Teresa Magdalena Fantou i Joanna Gérard zostały zaliczone w poczet błogosławionych 13 czerwca 1920 r. przez papieża Benedykta XV. Ich liturgiczne wspomnienie wyznaczono na rocznicę śmierci – 26 czerwca.