Święty Justyn de Jacobis

(1800-1860)
Justyn de Jacobis urodził się w 1800 r. we Włoszech. Był siódmym z czternaściorga dzieci, z których dziewięcioro zmarło w bardzo młodym wieku. Najpierw uczył się w miejscowej szkole, a później kontynuował naukę w Neapolu, dokąd w 1814 r. przeniosła się cała rodzina.
W 1818 r. wstąpił do Zgromadzenia Misji. Po odbyciu nowicjatu i studiów teologicznych, 12 czerwca 1824 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Głosił ewangelię na misjach parafialnych. W 1836 r. został dyrektorem seminarium, a później superiorem w Neapolu. W tym czasie często prowadził rekolekcje dla różnych grup. Konsekwentnie przezwyciężane trudności umacniały go fizycznie i przyczyniały się do rozwoju jego życia duchowego, zwłaszcza pobożności maryjnej.

W 1838 r. spotkał się z ówczesnym prefektem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. Rozmawiali o zapoczątkowanej przez ks. Sapeto misji w Etiopii.
Zgromadzenie Misji zamierzało nadać jej struktury organizacyjne prefektury apostolskiej. Po tej rozmowie kardynał napisał do przełożonego generalnego zgromadzenia, że najlepszym kandydatem do zorganizowania i prowadzenia tej misji byłby ks. Justyn de Jacobis odznaczający się roztropnością i łagodnością w postępowaniu z ludźmi.

Przełożeni i sam zainteresowany przyjęli propozycję i po załatwieniu wszystkich formalności w Paryżu i w Rzymie, w 1839 r. ks. Justyn wyjechał do Etiopii. Przy pomocy ks. Sapeto zaznajamiał się z miejscowymi zwyczajami i intensywnie uczył się języka. Nawiązał też kontakty z mieszkańcami regionu i z księżmi koptyjskimi. Księżom miejscowego Kościoła monofizyckiego (heretycy uznający tylko jedną naturę w Jezusie Chrystusie) brakowało należytego przygotowania doktrynalnego. Również ich postawa moralna pozostawiała wiele do życzenia. Wierni byli zaniedbywani, a ich udział w życiu sakramentalnym znikomy. Ks. de Jacobis zamieszkał w Guala, które stało się siedzibą prefektury apostolskiej i niewielkiego seminarium. Znaczącym osiągnięciem było przyjęcie do Kościoła katolickiego powszechnie szanowanego mnicha koptyjskiego Ghébré Michała.

Ta ożywiona działalność wznieciła wrogość monofizyckiego patriarchy Salama. Na spotkaniu miejscowych księży ogłosił, że ekskomunikuje każdego, kto będzie utrzymywał jakiekolwiek kontakty z ks. de Jacobis, który w 1847 r. otrzymał sakrę biskupią i nominację na prefekta apostolskiego. Ten fakt wzmógł agresję ze strony patriarchy Salama. Korzystając z pomocy władz świeckich wzniecił prawdziwe prześladowania katolików na czele z prefektem, który musiał się odtąd ukrywać. Wreszcie 15 lipca 1854 r. aresztowano go wraz z Ghébré Michałem i innymi księżmi oraz świeckimi katolikami. Zwolniony z więzienia 26 listopada, został wydalony z terenu prefektury.

W 1838 r. spotkał się z ówczesnym prefektem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. Rozmawiali o zapoczątkowanej przez ks. Sapeto misji w Etiopii.
Zgromadzenie Misji zamierzało nadać jej struktury organizacyjne prefektury apostolskiej. Po tej rozmowie kardynał napisał do przełożonego generalnego zgromadzenia, że najlepszym kandydatem do zorganizowania i prowadzenia tej misji byłby ks. Justyn de Jacobis odznaczający się roztropnością i łagodnością w postępowaniu z ludźmi.

Przełożeni i sam zainteresowany przyjęli propozycję i po załatwieniu wszystkich formalności w Paryżu i w Rzymie, w 1839 r. ks. Justyn wyjechał do Etiopii. Przy pomocy ks. Sapeto zaznajamiał się z miejscowymi zwyczajami i intensywnie uczył się języka. Nawiązał też kontakty z mieszkańcami regionu i z księżmi koptyjskimi. Księżom miejscowego Kościoła monofizyckiego (heretycy uznający tylko jedną naturę w Jezusie Chrystusie) brakowało należytego przygotowania doktrynalnego. Również ich postawa moralna pozostawiała wiele do życzenia. Wierni byli zaniedbywani, a ich udział w życiu sakramentalnym znikomy. Ks. de Jacobis zamieszkał w Guala, które stało się siedzibą prefektury apostolskiej i niewielkiego seminarium. Znaczącym osiągnięciem było przyjęcie do Kościoła katolickiego powszechnie szanowanego mnicha koptyjskiego Ghébré Michała.

Ta ożywiona działalność wznieciła wrogość monofizyckiego patriarchy Salama. Na spotkaniu miejscowych księży ogłosił, że ekskomunikuje każdego, kto będzie utrzymywał jakiekolwiek kontakty z ks. de Jacobis, który w 1847 r. otrzymał sakrę biskupią i nominację na prefekta apostolskiego. Ten fakt wzmógł agresję ze strony patriarchy Salama. Korzystając z pomocy władz świeckich wzniecił prawdziwe prześladowania katolików na czele z prefektem, który musiał się odtąd ukrywać. Wreszcie 15 lipca 1854 r. aresztowano go wraz z Ghébré Michałem i innymi księżmi oraz świeckimi katolikami. Zwolniony z więzienia 26 listopada, został wydalony z terenu prefektury.

Kontynuował jednak działalność apostolską. W czasie epidemii cholery w 1858 r. wspomagał i ratował chorych. Zmęczony trudami i prześladowaniem zmarł 31 lipca 1860 r. Papież Pius XII w 1939 r. zaliczył go do grona błogosławionych, a Paweł VI w 1975 r. dokonał jego kanonizacji. Jego liturgiczne wspomnienie obchodzi się 30 lipca.