Błogosławiony Fryderyk Ozanam
(1813-1853)
Fryderyk Ozanam, podobnie jak Elżbieta Seton, osiągnął wincentyńską świętość na drodze życia świeckiego. Urodził się w trudnych czasach napoleońskich, w roku 1813. Jego rodzina przeniosła się wówczas do Włoch, ale wróciła do ojczyzny w spokojniejszej dobie Kongresu Wiedeńskiego. Już jako 9-latek Fryderyk z wielką otwartością umysłu zgłębiał dostępną mu wiedzę. Z biegiem lat, poznawszy rozmaite kierunki filozoficzne, zaczął nieco powątpiewać w prawdy wiary. W wieku 18 lat był już studentem w Paryżu. Stolica Francji odpychała go swoim ateistycznym i niemoralnym klimatem.
W czasie antymonarchicznej Rewolucji Lipcowej uznał, że odnowa życia religijnego i społecznego nie dokona się raczej poprzez powrót do dawnego ustroju. Był przekonany, że niezależnie od kształtu politycznego Francji, wysoka kultura chrześcijańska oraz zdrowy humanizm najlepiej zaradzą rozmaitym bolączkom społecznym.
Dlatego już w 1833 roku utworzył w środowisku akademickim Konferencje św. Wincentego a Paulo, które we współpracy z s. Rozalią Rendu (również przyszłą błogosławioną) organizowały pomoc osobom wykluczonym społecznie.
Fryderyk Ozanam, podobnie jak Elżbieta Seton, osiągnął wincentyńską świętość na drodze życia świeckiego. Urodził się w trudnych czasach napoleońskich, w roku 1813. Jego rodzina przeniosła się wówczas do Włoch, ale wróciła do ojczyzny w spokojniejszej dobie Kongresu Wiedeńskiego. Już jako 9-latek Fryderyk z wielką otwartością umysłu zgłębiał dostępną mu wiedzę. Z biegiem lat, poznawszy rozmaite kierunki filozoficzne, zaczął nieco powątpiewać w prawdy wiary. W wieku 18 lat był już studentem w Paryżu. Stolica Francji odpychała go swoim ateistycznym i niemoralnym klimatem.
W czasie antymonarchicznej Rewolucji Lipcowej uznał, że odnowa życia religijnego i społecznego nie dokona się raczej poprzez powrót do dawnego ustroju. Był przekonany, że niezależnie od kształtu politycznego Francji, wysoka kultura chrześcijańska oraz zdrowy humanizm najlepiej zaradzą rozmaitym bolączkom społecznym.
Dlatego już w 1833 roku utworzył w środowisku akademickim Konferencje św. Wincentego a Paulo, które we współpracy z s. Rozalią Rendu (również przyszłą błogosławioną) organizowały pomoc osobom wykluczonym społecznie.
Równolegle do ofiarnej działalności na rzecz biednych Fryderyk oddawał się zainteresowaniom naukowym. Doktoryzował się z prawa oraz literatury. Był profesorem na Sorbonie. Jego wykłady fascynowały słuchaczy. Prowadził też czasopismo popularnonaukowe, w którym przekonywał do zasad demokracji chrześcijańskiej opartej na zasadach sprawiedliwości społecznej i miłości.Obciążony pracą naukową i charytatywną zmarł młodo, bo wieku 40 lat.
Pół roku przed śmiercią napisał testament duchowy. Przytoczmy jego wymowny fragment:
„Dzisiaj ukończyłem 40 lat. (…) Mam młodą kochającą żonę, cudowne dziecko, niezwykłych braci, licznych przyjaciół. (…) Mój Boże, czy trzeba pozostawić te wszystkie dobra, które od Ciebie otrzymałem?”
Widać zatem, że bł. Fryderyk był wielki nie tylko przez to, co był gotów zrobić dla Boga i bliźniego. Jego wielkość polegała również na tym, że umiał z miłości do Pana oddać Mu to wszystko…