W tamtych czasach nie wymagano ukończenia studium pielęgniarskiego. Rozpoczynające posługiwanie chorym uczyły się od bardziej doświadczonych sióstr. Martę skierowano do szpitala we Lwowie. Miała wokół siebie duży zespół sióstr przez lata wdrożonych do pracy, w której należało umiejętnie łączyć troskę o chorych z troską o własną doskonałość. Z tego okresu zachował się list Marty do matki. Przekazywała jej życzenia imieninowe, a w zakończeniu dodała: Proszę się za mnie pomodlić, aby Pan Bóg mi dał siły i łaski, abym mogła być dobrą siostrą miłosierdzia. To właśnie było dla niej najważniejsze.

Na placówce w Bochni siostra Marta przeżyła dramatyczne doświadczenie. W jednej sali szpitalnej przebywał: chory wenerycznie, którym, według przepisów zgromadzenia siostra nie mogła się zajmować, i młody student chory na gruźlicę, który zamierzał wstąpić do seminarium duchownego. Ponieważ temu drugiemu siostra poświęcała więcej troskliwości, pierwszy przekazał miejscowemu proboszczowi wiadomość, że widział siostrę Martę ze studentem „w łóżku” i że zapewne zaszła w ciążę. Proboszcz uwierzył w oszczerstwo i powiadomił o tym przełożonych. Ci również, bez próby wyjaśnienia sprawy, przyjęli wiadomość jako stwierdzony fakt. Siostrze Marcie groziło wydalenie ze zgromadzenia. W jej obronie stanęła tylko przełożona domu. Stwierdziła: Siostra Wiecka to dusza niewinna, całkiem Bogu oddana. Za nią tak ręczę, jak sama za siebie.

Przekonała też przełożonych, że siostra Marta powinna zostać w Bochni, bo tylko w ten sposób można udowodnić wszystkim fałszywość oskarżenia. Okazało się, iż miała rację, bo po pewnym czasie sam oszczerca odwołał swoje pomówienie.