Otrzymaliśmy smutną wiadomość. 9 grudnia 2011 w szpitalu specjalistycznym w Otwocku zmarł ks. prof. dr hab. Karol MROWIEC CM, wybitny kompozytor, muzykolog i profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, długoletni kierownik Instytutu Muzykologii Kościelnej KUL, członek sekcji muzykologów Związku Kompozytorów Polskich, redaktor naczelny ostatnich pięciu wydań “Śpiewnika Kościelnego ks. Jana Siedleckiego” najstarszy konfrater Prowincji Polski Zgromadzenia Misji. Odszedł do domu Ojca w 93. roku życia, 78. roku powołania i 69. roku kapłaństwa.

POGRZEB odbędzie się we środę, 14 grudnia 2011 r. w Warszawie
11.00 – Msza święta w Bazylice Św. Krzyża, Krakowskie Przedmieście 3

14.00 – odprowadzenie od Bramy IV Cmentarza na Powązkach (na rogu ul. Powązkowskiej i Tatarskiej, naprzeciw kwiaciarni) do Grobowca Księży Misjonarzy

NEKROLOG KSIĘDZA PROF. KAROLA MROWCA

Ksiądz Karol Mrowiec CM urodził się 24 października 1919 r. w Rudzie Śląskiej jako najmłodsze z pięciorga dzieci Teodora i Józefy z domu Oslislo. Do szkoły podstawowej chodził w miejscu urodzenia. W 1928r. matka przeprowadziła się z dziećmi do Warszawy, gdzie ojciec pracował przy budowie domu przy ul Radnej 14. W 1930 r. rozpoczął naukę w gimnazjum Księży Misjonarzy w Krakowie, na Nowej Wsi by od 1934 przenieść się do Małego Seminarium Księży Misjonarzy w Wilnie. W pierwszej klasie gimnazjum rozpoczął naukę gry na skrzypcach i na fortepianie u ks. Leona Świerczka. W Wilnie uczył się harmonii muzycznej u ks. Wendelina Świerczka.

W Wilnie, 28 października 1934 przyjęty do Zgromadzenia Misji. 8 grudnia 1937 składa śluby święte, również w Wilnie. Egzamin maturalny zdał 24 maja 1938 w Wilnie, po czym rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy. W trakcie studiów był organistą i dyrygentem chóru seminaryjnego. 18 lipca 1943 przyjmuje święcenia kapłańskie z rąk bp Jana Kantego Lorka CM w kościele św. Wincentego a Paulo na Kleparzu w Krakowie.

Dom Kleparski był pierwszą placówką na którą został skierowany po święceniach. Przebywa tu do 1945 będąc spowiednikiem i organistą. Jednocześnie, pod kierunkiem ks. prof. Konstantego Michalskiego pisze pracę magisterską, którą obronił w maju 1945 na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Następnie skierowany do parafii Świętej Rodziny w Tarnowie, gdzie do 1947 był spowiednikiem, opiekunem ministrantów, dyrygentem chóru parafialnego, a także uczył śpiewu kościelnego w Seminarium Diecezjalnym i przez ostatnie pół roku był notariuszem Sądu Duchownego.

W latach 1946–1948 podjął naukę w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Krakowie (wówczas przy ul. Warszawskiej, obecnie PSM II stopnia, przy Basztowej 9). Świadectwo ukończenia otrzymał 30 czerwca 1950 r., jako pierwszy absolwent (dyplom nr 1). W 1948 r. rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie (obecnie Akademia Muzyczna). Studia muzyczne uwieńczył trzema dyplomami: 1 października 1952 r. – dyplom artysty muzyka w zakresie gry na organach, w klasie Józefa Chwedczuka (z wyróżnieniem), 1 września 1954 r. – dyplom artysty muzyka w zakresie teorii u Stefanii Łobaczewskiej i Aleksandra Frączkiewicza (z wyróżnieniem), na podstawie pracy Duety na dwoje skrzypiec Z. St. Grossmana, 6 czerwca 1956 r. – dyplom artysty muzyka w zakresie kompozycji w klasie Stanisława Wiechowicza, przedstawiając jako pracę dyplomową Kwartet smyczkowy.

Od 1947 do ukończenia studiów muzycznych w 1956 przebywa w Domu na Kleparzu, gdzie m.in. uczył śpiewu kościelnego w misjonarskich seminariach na Kleparzu i Stradomiu oraz przez dwa lata (1947–1949) w seminarium częstochowskim w Krakowie, był także organistą w kościele kleparskim, prowadził chór kleryków i chór Dzieci Maryi. Rozpoczęte w 1944 r., w tajnym nauczaniu, studia muzykologiczne u Z. Jachimeckiego (przerwane po I semestrze, z powodu własnej choroby), w latach pięćdziesiątych uzupełnił w Lublinie pod kierunkiem ks. Hieronima Feichta. Udzielał się także jako rekolekcjonista i spowiednik.

W 1956 r. związał się z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim zaangażowany przez ks. Feichta na stanowisko adiunkta w powstającej Katedrze Muzyki Kościelnej KUL. Jako współorganizator nowej placówki wyjechał na dwa miesiące do Rzymu, w celu zapoznania się ze strukturą Papieskiego Instytutu Muzyki Kościelnej (Pontificio Instituto di Musica Sacra), obowiązującym tam programem i reprezentowanym poziomem naukowym. W 1986 otrzymał doktorat Honoris Causa tej uczelni. W 1959 r. uzyskał na KUL tytuł doktora teologii pod kierunkiem ks. H. Feichta. W 1968 r. habilitował się na KUL. Stopień doktora habilitowanego został mu nadany przez Ministra Oświaty i Wychowania 22 lipca 1969.

W latach 1968–1982 kierował Instytutem Muzykologii Kościelnej KUL, jednocześnie w latach 1967–1971 prowadził wykłady zlecone dla absolwentów krakowskiej PWSM w Studium Edytorstwa Muzycznego, w zakresie realizacji basso continuo. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał 23 października 1979 r. Tytuł profesora zwyczajnego Senat KUL nadał mu 23 maja 1987 r., a zatwierdziła Rada Państwa 26 lutego 1988 r. W 1991 r., po 35 latach pracy na KUL przeszedł na emeryturę i przeniósł się do Domu św. Krzyża w Warszawie, gdzie pozostał niemal do końca życia. Zmarł 9 grudnia 2011 w szpitalu specjalistycznym w Otwocku. Na emeryturze, w Warszawie poświęcił się w miarę możliwości duszpasterstwu i dalszej pracy naukowej.

Za swe osiągnięcia muzykologiczne oraz kompozytorskie otrzymał wiele nagród: I Nagroda w Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim w Poznaniu, za utwór Wóz (1961), odznaka Zasłużony Działacz Kultury (1972), Złoty Krzyż Zasługi za działalność dydaktyczną (1974), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1993), Nagroda im. Brata Alberta Chmielowskiego (1999), Nagroda Związku Kompozytorów Polskich „za fundamentalne badania polskiej muzyki religijnej” (2007).

Lista kompozycji ks. Karola Mrowca obejmuje 63 dzieła. Pisał głównie na 4-głosowy chór męski a cappella. Jest też autorem szeregu śpiewów jednogłosowych. Z czasów jego studiów pochodzi kilka utworów instrumentalnych, w tym Uwertura na orkiestrę symfoniczną z 1955 r., Kwartet smyczkowy (1956). W tym czasie powstały też utwory wokalno-instrumentalne: kantata W siedmiostrunną uderzcie dziś harfę na 4-głosowy chór męski, sola i fortepiany (1952), Trzy pieśni na głos solo z fortepianem (1953). Niektóre kompozycje zostały opublikowane, np. Wóz na 4-głosowy chór mieszany a cappella w PWM w Krakowie (1963), czy Sonatina na fortepian – w Polihymni, w Lublinie (2005).

Był redaktorem naczelnym wydań XXXVI-XL (z 2009r) “Śpiewnika Kościelnego – ks. Jana Siedleckiego”. Był także naczelnym redaktorem zatwierdzonego przez Episkopat Polski jako wzorcowy pod względem tekstu i melodii “Śpiewnika liturgicznego”. Obydwa są najważniejszymi pozycjami z polską pieśnią kościelną i liturgiczną w Polsce.