Bonum Propositum i obłóczyny
“Sutanna nie jest ubiorem w szeregu innych strojów, ale jest wyznaniem wiary przed ludźmi, jest odważnym świadectwem danym Chrystusowi, jest przyznaniem się do Kościoła”. Te słowa Prymasa Tysiąclecia Sługi Bożego Stefana Kardynała Wyszyńskiego wprowadzają nas w Eucharystię, kiedy to sześciu alumnów naszego Seminarium złożyło Bonum Propositum – Dobre Przyrzeczenie o wytrwanie w Zgromadzeniu Misji i przywdziało strój duchowny – sutannę, na mszy św. 27 września w uroczystość św. Wincentego a Paulo której przewodniczył ks. Wizytator Kryspin Banko CM oraz księża przybyli na tą uroczystość.
Wincenty często powtarzał, że należy kochać Boga i że musi się to urzeczywistniać w trudzie rąk i w pocie czoła. Dodawał ponadto: Nasze serce musi należeć do Boga, nasza wola ma być Jego wolą i cały nasz czas musimy przeznaczać na Jego służbę. Miał jednak świadomość, że w każdym naszym działaniu inicjatywa należy do Boga i dlatego mawiał: Bóg jest miłością i jedyną drogą do Niego jest droga miłości. Ręki Bożej nie można do niczego przymuszać. Cytując zdanie św. Franciszka Salezego: Nie mógłbym iść do Boga, gdyby Bóg nie przyszedł do mnie, wyjaśniał: Serce prawdziwie zapalone miłością wie na czym polega miłość ku Bogu; wie, że nie mogłoby otwierać się na Boga, gdyby Bóg nie wychodził mu na spotkanie i nie pociągał go swoją łaską. W tej dziedzinie niczego nie można osiągnąć własnymi siłami ani ludzkimi zabiegami. Kiedy Bóg chce pociągnąć człowieka czyni to z łagodnością i czułością bez żadnego przymusu. Dobrze wiedział, że do świętości prowadzi długa droga i mówił: Doskonałości nie można osiągnąć natychmiast. Zdobywa się ją powoli, krok za krokiem. Wymaga to cierpliwości. Prowadzi do niej długa droga, którą pokonuje się małymi krokami.
W pierwszą Niedzielę Wielkiego Postu ks. Wizytator Kryspin Banko CM udzielił posług akolitatu klerykom z roku IV. W czasie tego obrzędu na znak dopuszczenia do służby Eucharystii kandydat otrzymuje z rąk celebransa patenę z chlebem albo kielich z winem. Ustanowieniu towarzyszy modlitwa, a także pouczenie “Przyjmij naczynie z chlebem do sprawowania Eucharystii i tak postępuj, abyś mógł godnie służyć Kościołowi przy stole Pańskim”. Udzielił także klerykowi z roku III, posługę lektoratu. Lektor musi mieć odpowiednie przygotowanie. Czyta Słowo Boże i przygotowuje innych do pełnienia tej funkcji. Poza mszą świętą może, w imieniu Kościoła: przewodniczyć nabożeństwom (np. różaniec, gorzkie żale, majowe, czerwcowe, itp.), i błogosławić pokarmy w Wielką Sobotę.
W Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP w naszym Kościele Seminaryjnym klerycy z piątego roku złożyli Śluby Święte oraz swój dzień powołania
W dni 24 maja w naszym kościele seminaryjnym Ks. bp Damian Muskus OFM udzielił święceń diakonatu naszym trzem seminarzystom: Dk. Marek Kalisz, Dk. Mikołaj Żebrowski i Dk. Jacek Międlar. Posługa diakona jak czytamy w Dziejach Apostolskich “Nie jest rzeczą słuszną, abyśmy zaniedbali słowo Boże, a odsługiwali stoły – powiedziało Dwunastu, zwoławszy wszystkich uczniów. Upatrzcież zatem, bracia, siedmiu mężów spośród siebie, cieszących się dobrą sławą, pełnych Ducha i mądrości! Im zlećmy to zadanie (Dz 6,2-3)”. Zgodnie z teologią katolicką diakonat jest pierwszym z trzech stopni sakramentu święceń (są to kolejno: diakonat, prezbiterat i biskupstwo). W obrzędzie święceń biskup nakłada na kandydata ręce, ale nie dla kapłaństwa, lecz dla posługi. Diakoni nie są powoływani, by zastępować kapłanów, ale po to, aby ich wspierać. Dlatego tez nie wykonują funkcji typowo kapłańskich, jak celebrowanie mszy świętej, rozgrzeszanie i namaszczanie chorych ale wsparci łaską sakramentalną, mają za zadanie służyć Kościołowi w posłudze liturgii, słowa i miłości.